Wspomnienia

W dniu potyczki wojennej, to jest 12 września 1939 roku, miałam 10 lat i mieszkałam w Sierakowicach Prawych, w części Sierakowic od strony Bełchowa. Wydarzenia widziałam na własne oczy oraz znam z opowiadania innych ludzi z mojego zamieszkania.

Do wsi Sierakowice Prawe w sąsiedztwie Bełchowa, od strony lasu wsi Borowiny przyjechało na koniach trzech żołnierzy polskich (ułanów). Po rozpoznaniu się w terenie zaczęli strzelać do kolumny niemieckiej, której czoło było na wysokości kościoła w Bełchowie. Po ostrzale nasi żołnierze wycofali się w kierunku Nieborowa. Niemcy wielką tyralierą zaatakowali wieś. Strzelali do domów i zagród, które zaczęły się palić. Wokół nas leżących w kartoflach padały pociski wznosząc kurz, ale na szczęście nic nam się nie stało. Spaliły się zabudowania gospodarcze i domy mieszkalne u Krysiaków, Cieślaków, Paradowskich, Kapuścińskich, Krokockich, Kośków i u Murzyczenki. Murzyczenko był to oficer rosyjski, który przeszedł w wojnie bolszewickiej w 1920 roku wraz z całym pułkiem na stronę polską. Po osiedleniu się pracował jako ajent handlowy w Hucie Szkła Rogali Nieborów w Bełchowie.

Po opanowaniu wsi Niemcy zgromadzili mieszkańców Sierakowic Prawych i z końca Bełchowa w dwóch miejscach do egzekucji. Część ludzi, około 25, zgromadzono do stodoły u Pokory w celu spalenia. Około 30 ludzi zgromadzono pod gruszką Podsędka na rozstrzelenie. Przy gruszce ludzie musieli leżeć twarzą do ziemi, a nad nimi był ustawiony karabin maszynowy. Do egzekucji nie doszło. Po pewnym czasie Niemcy stwierdzili, że mają do czynienia z regularną armią (żołnierzami polskimi) i ludność rozpuścili do domów. Pani Stanisława potwierdza fakt zastrzelenia w piwnicy przez Niemców Stanisława Krokockiego lat 48, gdzie ukrywał się przed Niemcami z rodziną.