4 braci NN, Antoni (zmarł jako robotnik przymusowy w Niemczech), siostra NN
Stan cywilny:
żonaty
Małżonek:
Stefania Zofia Pernak (poślubiona po 1945 r.; nauczycielka, w okresie okupacji niemieckiej aktywna członkini Związku Kobiet Czynu; 1944 - awansowana na stopień podporucznika i odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami; zm. 28 VI 2013 r.)
Stanisław Jażdżyk urodził się w 6 stycznia 1913 roku w Czerniewie w gminie Kiernozia w wielodzietnej rodzinie (miał pięciu braci i siostrę). W 1936 roku ukończył Seminarium Nauczycielskie w Łowiczu, uzyskując uprawnienia do nauczania powszechnego. Odbywszy zasadniczą służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 26 DP przy 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach oraz w 37 pułku piechoty w Kutnie, podjął pracę nauczyciela w szkole powszechnej w Pleckiej Dąbrowie, a następnie w Muchnicach, której został kierownikiem. Zmobilizowany w mobilizacji alarmowej w marcu 1939 roku do 37 pułku piechoty, wyjechał do Wągrowca koło Poznania, gdzie przez brał udział w budowie umocnień, po czym w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy uczestniczył w kampanii polskiej 1939 roku. Przebył szlak bojowy z Wielkopolski nad Bzurę. Ciężko ranny 14 września pod Kompiną w rejonie Łowicza (przestrzelone prawe ramię, lewe udo i obydwie stopy), został uratowany przez podporucznika Jastrzębskiego, który pod ostrzałem karabinów maszynowych ściągnął go z niewielkiego wzniesienia i założył pierwsze opatrunki. Odnaleziony przez żołnierzy niemieckich, trafił do punktu sanitarnego w wagonie kolejowym, skąd przetransportowano go przez Bolimów do szpitala w Skierniewicach, a następnie do szkoły przy ul. Kaliskiej w Łowiczu, gdzie Niemcy przetrzymywali rannych jeńców. Po wyleczeniu został zwolniony jako niezdolny do pracy. Od stycznia do marca 1940 roku ponownie pracował w szkole w Muchnicach, a jednocześnie wczesną wiosną tego samego roku zaangażował się w działalność konspiracyjną, organizując tajne nauczanie w Kiernozi i prawdopodobnie także w Łowiczu. Gdy wkrótce został aresztowany i groziło mu wywiezienie do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, uratował go status jeńca wojennego. Po zakończeniu wojny był kilkukrotnie powoływany na paromiesięczne ćwiczenia wojskowe oficerów rezerwy, a 12 października 1966 roku został awansowany na stopień porucznika. Powróciwszy do pracy pedagogicznej, nauczał wielu szkolnych przedmiotów, najczęściej matematyki, historii i biologii. Od jesieni 1945 roku pełnił ponownie funkcję dyrektora szkoły w Muchnicach, zaś 28 sierpnia 1949 roku przeniósł się do Długołęki, gdzie przez wiele lat był dyrektorem szkoły podstawowej. Kiedy przechodził na emeryturę, zastąpiła go na tej funkcji małżonka, Stefania Zofia z domu Pernak, którą poznał jeszcze w seminarium nauczycielskim, spotykali się też nieraz w czasie wojny, a związek małżeński zawarli w czasie wspólnej pracy w szkole w Muchnicach. Na przełomie lat 40. i 50. przyszła na świat dwójka ich dzieci: Janusz i Lidia. Pod koniec lat 70. Jażdżykowie osiedli w Łowiczu, gdzie Stanisław prowadził aktywne życie. Należał do Tymczasowej Komisji Organizacyjnej NSZZ "Solidarność" Pracowników Oświaty w Łowiczu. Pełnił też różne funkcje społeczne, m.in. prezesa Koła Absolwentów Seminarium Nauczycielskiego czy członka Chóru Seniora i Koła Kombatantów II Wojny Światowej. Zmarł 18 listopada 2012 r., przeżywszy niemal sto lat.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
jr, tm, Stanisław Jażdżyk (1913-2012), "Nowy Łowiczanin", R. XXIII, 2013, nr 38 (1055), s. 18-19.
Zarys dziejów Zakładów Kształcenia Nauczycieli w Łowiczu (1786-2006), kom. red. J. Ludwiczak i in., Łowicz 2009, s. 82, 261.
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2018-09-27 23:17:06 przez redakcja |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
