W czasie I wojny światowej oficer 5 Pułku Piechoty Legionów. Absolwent Wyższej Szkoły Wojennej. Od października 1925 roku szef sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. W latach 1927-1930 dowodził 1 Pułkiem Czołgów w Poznaniu. W roku 1929 awansowany na pułkownika.
Награды:
Virtuti Militari kl. V
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Ur. 29 X 1896 w Nowym Dworze k. Odessy, syn Ludwika /ziemianina/ i Karoliny z d. Denis-Kołyszko. Uczęszczał do Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie, gdzie w 1914 zdał maturę. Od 1911 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1913 ukończył kurs szkoły podchorążych ZS. Od 15 VII do 2 VIII 1914 przebywał na kursie instruktorów ZS w Nowym Sączu, skąd 2 VIII 1914 przewieziono kursantów do Krakowa. Od 5 VIII 1914 d-ca II plutonu 2 kompanii w baonie dowodzonym przez W. Scevolę-Wieczorkiewicza. Mianowany ppor. piech. 9 X 1914. Brał udział we wszystkich walkach I Brygady LP, służył w III baonie 1 pp LP oraz w I Mianowany por. piech. 1 I 1915. Podczas bitwy pod konarami 22 V 1915 został d-cą 1 kompanii III baonu 1 pp LP. Za męstwo i odwagę okazaną na polu walki 2 X 1915 pod Sobieszycami został odznaczony VM kl. 5. Ciężko ranny przebywał na leczeniu szpitalnym. Do pułku powrócił w I 1916. Następnie d-ca kompanii w III baonie 5 pp LP. Po kryzysie przysięgowym w 16 VII 1917 zwolniony z Legionów i 22 VII 1917 internowany w obozie w Beniaminowie. Zwolniony z obozu 2 V 1918 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Dowodził kompanią I baonu 2 pp. Awansowany 12 X 1918 na stopień kpt. 1 XI 1918 wstępuje do WP i zostaje mianowany d-cą kompanii w 2 pp, potem w 8 pp Leg. Brał udział w walkach przeciwko Ukraińcom pod Rawą Ruską i przeciw Niemcom na Polesiu. Od 1 IV 1919 d-ca baonu w szkole podoficerskiej i baonu zapasowego 23 pp. Od 2 I 1920 do 17 IV 1920 słuchacz w szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. Po przerwaniu nauki od 18 IV 1920 pełni funkcję szefa Oddziału Operacyjno-Informacyjnego 11 DP. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Do rozejmu w X 1920 walczył w szeregach 11 DP z bolszewikami. Po zakończeniu wojny w I 1921 powraca do szkoły i we IX 1921 uzyskał dyplom jej ukończenia. Od 6 IX 1921 szef sztabu 30 DP, potem 26 DP. Zweryfikowany w stopniu mjr SG sł. st. piech. z starszeństwem od 1 VI 1919. Awansowany do stopnia ppłk SG 15 VIII 1924. Od 1 III 1925 dowodził 18 pp w Skierniewicach, następnie szef sztabu 1 DP Leg. w Wilnie. Od 20 I 1926 II referent w Inspektoracie Armii nr 2. W okresie od 3 II 1927 do 14 VII 1930 d-ca 1 p. czołgów. Awansowany do stopnia płk dypl. 1 I 1930. Pracował w komisji regulaminów czołgów 1927-1929. w 1929 przebywał na krótkim stażu w Szkole czołgów w Wersalu, a w 1931 w pułku czołgów i samochodów pancernych w Rzymie. Od 15 VII 1930 został z-ca d-cy broni pancernej. 1 XII 1934 przeniesiony do dyspozycji d-cy broni pancernej. Od 4 VII 1935 do 8 III 1937 był d-ca 67 pp w Brodnicy, potem od 9 III 1937 d0 VIII 1939 d-ca Brygady KOP „Polesie”. Następnie od VIII 1939 d-ca piechoty dywizyjnej 4 DP. Podczas kampanii wrześniowej 1939 od 3 IX 1939 objął dowodzenie 4 DP. Uczestniczył w walkach na Pomorzu i nad Bzurą. Poległ 12 IX 1939 w wyniku wjechania samochodem na minę pod Piątkiem. Pochowany na cmentarzu w Głownie.
Był przed wojną działaczem sportowym. Był m. in. prezesem Polskiego związku Gier Sportowych, należał do twórców światowej organizacji piłki siatkowej.
Odznaczony: VM kl. 5, KN, KW4x, ZKZ.
Żonaty od 1920 z Heleną Borkowską, miał z nią córkę Martę /ur. 27 V 1921/.
Roczniki oficerskie 1924,1928,1932; R. Rybka – K. Stepan. Rocznik oficerski 1939. Kraków 2006; E. Tomkowiak. Kawalerowie VM 1992-1945, t. II /1914-1921/, cz. 2. Koszalin 1993; W. K. Cygan. Oficerowie LP 1914-1917. Słownik biograficzny, t. III. W-wa 2006; W. Chocianowicz. W 50-lecie powstania WSWoj. w Warszawie. Londyn 1969.
(inf. Tadeusz Łaszczewski)
http://www.stankiewicze.com/index.php?kat=34&sub=567
Воспоминания:
Zginął razem z szefem sztabu dywizji oraz kierowcą w drodze na wysunięte stanowiska dowodzenia, gdy ich auto najechało na minę.
Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września N-Z, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 112.
Głowacki L., 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969, s. 73 (dalej: Głowacki 1969).
Комментарии:
Portret pochodzi z Wikimedia Commons.
Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Ogólnopolska komputerowa baza cmentarzy wojennych. http://groby.radaopwim.gov.pl/grob/11659/.
Głowacki 1969: " Poprzedni dowódca 4 dywizji piechoty - płk dypl. Mieczysław Mysłowski w dniu 12 września 1939r. jadąc samochodem w lesie Bielawy najechał na własną minę i wyleciał w powietrze wraz z szefem sztabu kpt. dypl. Łado Maharadze i oficerem ordynansowym por. rez. Lucjanem Udinem."
Последние изменения: 2012-04-25 17:49:32 by BlazejK |
Если Вы хотите изменить данные, нажмите -
