Karta weterana

Rodzeństwo:
Stan cywilny:	żonaty
Małżonek:	Irena Tylkowska
Dzieci:
Ostatni adres:

Narodowość:
Wykształcenie:
Zawód:	oficer zawodowy

Wyznanie:
Tytuł naukowy:
Stanowisko:	dowódca plutonu kawalerii

Stosunek do służby wojskowej:	żołnierz, zawodowa służba wojskowa

Numer ewidencyjny:
Powiatowa Komenda Uzupełnień (PKU):
Rejonowa Komenda Uzupełnień (RKU):
Związek operacyjny:	Armia Poznań

Rodzaj broni lub służby:	Kawaleria
Stopień:	ppor.
Przydział na 1 września 1939:	Podolska BK
Jednostka:	14 p. uł.

Funkcja na 1 września 1939:	dowódca II plutonu w 4 szwadronie
Przydział po 1 września 1939:	14 p. uł.
Funkcja po 1 września 1939:	dowódca plutonu przeciwpancernego (od 4 IX)

Przebieg służby wojskowej:	# 1928-1930 - odbył zasadniczą służbę wojskową, po czym został podoficerem zawodowym; # 15 X 1938 - ukończył jako prymus (stopień celujący, lokata 1.) Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy (XIV rocznik) i otrzymał promocję na stopień ppor. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 1 X 1938 r. (lokata 2.) i przydziałem na stanowisko dowódcy plutonu w 4 szwadronie 14 pułku ułanów we Lwowie; # 20/21 VII - 22/23 VIII 1939 - uczestniczył w letniej koncentracji Podolskiej BK w rej. Chodorowa i Żydaczowa, w czasie której wziął udział w brygadowych zawodach strzeleckich, zajmując I miejsce w klasyfikacji oficerów w konkurencjach strzelania z karabinka kawaleryjskiego i strzelania z ręcznego karabinu maszynowego;
Odznaczenia:	Order Wojenny "Virtuti Militari" kl. V (Krzyż Srebrny nr 12710), Krzyż Walecznych, Order Krzyża Grunwaldu kl. III, Order Odrodzenia Polski kl. III, IV i V, Order Sztandaru Pracy kl. I (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Medal za Warszawę 1939-1945, Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny", Order Czerwonego Sztandaru (radziecki) i inne
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:	wraz z 14 p. uł.

Data śmierci:	17 listopad 1970
Miejsce śmierci:	Warszawa
Obecne miejsce spoczynku:	Warszawa, ul. Powązkowska, Cmentarz Wojskowy
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:	Tak
Forma upamiętnienia:	inskrypcja ryta na płycie nagrobnej grobu rodzinnego na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie, ul. Powązkowska

Życiorys:	Wiktor Ziemiński urodził się 12 kwietnia 1907 roku w Barakach w powiecie Krasnystaw w rodzinie jako syn robotnika rolnego Józefa i Zofii z Bieleckich, małżonków Ziemińskich. W latach 1928-1930 odbył zasadniczą służbę wojskową, po czym został podoficerem zawodowym. 15 października 1938 roku ukończył jako prymus Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, otrzymując promocję na stopień podporucznika służby stałej kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 października 1938 roku, lokatą 2. w Korpusie Oficerów Kawalerii i przydziałem na stanowisko dowódcy plutonu w 4 szwadronie 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie. W międzyczasie rozpoczął również studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W kampanii polskiej 1939 roku wziął udział na stanowisku dowódcy II plutonu w 4 szwadronie 14 pułku ułanów, przebywając cały szlak bojowy swojej jednostki, od Wielkopolski po Warszawę. Po kapitulacji stolicy jako jeniec wojenny przebywał w Oflagu XI B Braunschweig, a następnie w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew). Podczas wyzwalania obozu w dniu 30 lutego 1945 roku został ciężko ranny, w rezultacie czego amputowano mu rękę. Po zakończeniu wojny powrócił do kraju i 11 czerwca 1945 roku wstąpił do "ludowego" Wojska Polskiego, służąc początkowo jako wykładowca taktyki w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2, po czym od 1946 - w kwatermistrzostwie (był m.in. kwatermistrzem Warszawskiego i Pomorskiego Okręgu Wojskowego). W latach 1951-1955 w stopniu pułkownika był głównym kwatermistrzem Powszechnej Organizacji "Służba Polsce". W roku 1955 znalazł się poza wojskiem, już jednak 5 listopada 1956 roku otrzymał ponownie powołanie, zostając w stopniu generała brygady przydzielony na stanowisko głównego kwatermistrza Wojska Polskiego. W okresie tym ukończył Akademię Sztabu Generalnego. 25 maja 1970 przekazał obowiązki głównego kwatermistrza swojemu zastępcy - szefowi sztabu generałowi brygady Mieczysławowi Obiedzińskiemu. Od 1946 roku był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. 28 kwietnia 1970 na posiedzeniu Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych został wybrany na stanowisko prezesa. Ponadto był działaczem władz naczelnych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, Rady Głównej Związku Harcerstwa Polskiego i Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich i Północnych. W 1962 roku w Warszawie opublikował wspomnienia pt. "Wrzesień, oflag, wyzwolenie", w których opisał m.in. szlak bojowy w szeregach 14 pułku ułanów we wrześniu 1939 roku. Zmarł 17 listopada 1970 roku w Warszawie.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:	Rozdżestwieński P. M., Ułani Jazłowieccy. Zarys działań pierwszego rzutu 14. pułku ułanów Jazłowieckich w kampanii wrześniowej 1939 roku, Warszawa 2008, wg indeksu (dalej: Rozdżestwieński 2008). Archiwum rodzinne / rodzinna tradycja (Wiktor Ziemiński). Wiktor Ziemiński, [w:] Wikipedia: wolna encyklopedia, http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktor_Ziemiński [dostęp: 2 II 2014] (dalej: Wikipedia.org).
Uwagi:
Przypisy:	[1] Józef (źródło: archiwum rodzinne - świadectwo ukończenia Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy i patent oficerski wystawione dn. 15 X 1938 r.) [2] a) 12 kwietnia 1907 (źródło: archiwum rodzinne - świadectwo ukończenia Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy i patent oficerski wystawione dn. 15 X 1938 r.; Rozdżestwieński 2008; Wikipedia.org); b) 12 września 1907 (źródło: archiwum rodzinne - pozwolenie na prowadzenie wojskowych motocykli wystawione dn. 30 VII 1938 r.);