Grupa Operacyjna Kawalerii gen. bryg. Romana Abrahama, Zbiorcza Brygada Kawalerii w składzie armii "Warszawa" (od 23 IX)
Funkcja po 1 września 1939:
zastępca dowódcy Zbiorczej BK
Przebieg służby wojskowej:
od VIII 1914 - w Legionach Polskich; 6 VIII 1914 - wcielony do 3 kompanii Legionów Polskich dowodzonej przez Wacława Wieczorkiewicza; 12 VIII 1914 - udział w potyczce z Rosjanami pod Kielcami; 25 VIII 1914 - przeniesiony do IV plutonu 1 szwadronu ułanów Władysława Prażmowskiego "Beliny"; do 25 XI 1915 - udział we wszystkich walkach 1 szwadronu 1 pułku ułanów Legionów Polskich, m. in. pod Czarkowami, Uliną, Limanową, Łowczówkiem, nad Nidą, pod Tarłowem i Jastkowem; 25 XI 1915 - mianowany dowódcą III plutonu 2 szwadronu por. Mariusza Zaruskiego; 1 XI 1916 - awansowany na stopień ppor. kaw.; VII 1917 - zwolniony z Legionów Polskich w związku z tzw. kryzysem przysięgowym; 27 VII 1917 - internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie; 1 IV 1918 - zwolniony z obozu; od V 1918 - w Polskiej Sile Zbrojnej; V-VI 1918 - na kursie uzupełniającym wyszkolenia oficerów w Ostrowi Mazowieckiej, 15 VI 1918 - przeniesiony na kurs wyszkolenia kawalerii w Mińsku Mazowieckim; 12 X 1918 - awansowany na stopień por. kaw.; od XI 1918 - w Wojsku Polskim; do II 1919 - na stanowisku dowódcy 3 szwadronu 5 pułku ułanów; 20 III - 20 VIII 1919 - na Kursie Oficerskiej Szkoły Jazdy w Warszawie; po 20 VIII 1919 - na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego, następnie ponownie dowódcy 3 szwadronu 5 p. uł.; 1919-1920 - udział w wojnie polsko-bolszewickiej; 27 VIII 1920 - awansowany na stopień rtm. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 1 VI 1919; od 15 XI 1920 - na stanowisku dowódcy szwadronu technicznego 5 p. uł.; 10 VIII - 20 X 1921 - na kursie dla oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Piechoty Rembertowie; 1 XII 1921 - 1926 - na stanowiskach dowódcy dywizjonu, następnie kwatermistrza 1 pułku szwoleżerów; 31 III 1924 - awansowany na stopień mjr. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 1 VII 1923; 1926-1928 - na kursie w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie (dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego); 23 I 1928 - awansowany na stopień ppłk. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 1 I 1928; XI 1928 - 1930 - na stanowisku dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu; XI 1930 - I 1934 - na stanowisku dowódcy 1 pułku ułanów; 10 XII 1931 - awansowany na stopień płk. dypl. sł. st. kaw. ze starszeństwem z dniem 1 I 1932; I 1934 - 1935 - na stanowisku oficera do zleceń Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych; 1935 - VII 1939 - na stanowisku szefa Biura Inspekcji GISZ; od VII 1939 - na stanowisku dowódcy Podolskiej Brygady Kawalerii;
Odznaczenia:
Order Wojenny "Virtuti Militari" kl. V (Krzyż Srebrny), Order "Polonia Restituta" kl. 4 (Krzyż Oficerski), Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych (czterokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi i inne
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
wraz z Podolską BK, m.in. w bitwie nad Bzurą, walkach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej i w obronie Warszawy aż do jej kapitulacji
Data śmierci:
7 wrzesień 1968
Miejsce śmierci:
Londyn
Obecne miejsce spoczynku:
Londyn, cmentarz South Ealing
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Leon Strzelecki urodził się 11 kwietnia 1895 roku w Piotrkowie jako syn Kazimierza Władysława Strzeleckiego i Aleksandry Moniki z Czarnowskich. Uczęszczał do gimnazjum rządowego w Piotrkowie, skąd po strajku w 1905 roku przeniósł się do polskiego gimnazjum Jacobsona, które ukończył w roku 1913. Maturę zdał eksternistycznie w 1914 roku w Rosji.
W 1911 roku był współzałożycielem w Piotrkowie tajnej I Drużyny Skautowej im. Cypriana Godebskiego. Następnie był działał w Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie" i Polskich Drużynach Strzeleckich. W lipcu 1914 roku przybył do Krakowa, skąd 15 lipca został skierowany na kurs dla dla instruktorów drużyn strzeleckich w Nowym Sączu. Dnia 2 sierpnia 1914 roku, po ogłoszeniu mobilizacji członków Związku Strzeleckiego, wraz z pozostałymi kursantami powrócił do Krakowa, gdzie wkrótce zasilił szeregi tworzących się Legionów Polskich. Służył w nich przez trzy lata, otrzymując w międzyczasie promocję na stopień podporucznika kawalerii. W związku z tzw. kryzysem przysięgowym w lipcu 1917 roku został zwolniony z Legionów Polskich, a następnie 27 lipca - internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie, w którym przebywał do 1 kwietnia 1918 roku. W maju tego samego roku wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej, w listopadzie zaś w szeregi Wojska Polskiego.
W okresie II Rzeczypospolitej służył na stanowiskach dowódcy 3 szwadronu, szwadronu zapasowego i szwadronu technicznego 5 Pułku Ułanów Zasławskich (1918-1921), z którym w latach 1919-1920 brał m.in. udział w wojnie polsko-bolszewickiej; dowódcy dywizjonu i kwatermistrza 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie (1921-1926); dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (1928-1930); dowódcy 1 Pułku Ułanów Krechowieckich im. Pułkownika Bolesława Mościckiego w Augustowie (1930-1934); oficera do zleceń i szefa Biura Inspekcji Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych (1934-1939); w końcu od lipca 1939 roku - dowódcy Podolskiej Brygady Kawalerii. W tym czasie systematycznie awansował: 27 czerwca 1920 roku - na stopień rotmistrza, 31 marca 1924 roku - na stopień majora, 23 stycznia 1928 roku - na stopień podpułkownika, zaś 10 grudnia 1931 roku - na stopień pułkownika. W latach 1926-1928 odbył ponadto kurs normalny w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, uzyskując dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego.
W kampanii wrześniowej 1939 roku dowódził Podolską Brygadą Kawalerii w składzie armii "Poznań", następnie armii "Warszawa". Brał udział w bitwie nad Bzurą, walkach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej, wreszcie w obronie Warszawy, gdzie od 23 września pełnił funkcję zastępcy dowódcy Zbiorczej Brygady Kawalerii gen. Romana Abrahama.
Po kapitulacji przebywał w niewoli niemieckiej, m. in. w oflagu VI B Dössel. Po uwolnieniu w maju 1945 roku wyjechał do Włoch, gdzie wstąpił do II Korpusu Polskiego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie dowodzonego przez gen. Władysława Andersa. Od 4 stycznia 1946 roku pełnił funkcję dowódcy 1 Pułku Ułanów Krechowieckich (pancernego) w Osimo. W dniu 11 czerwca 1946 roku został wraz z oddziałami polskimi ewakuowany drogą morską z Neapolu do Liverpoolu w Wielkiej Brytanii, gdzie 6 sierpnia objął dowództwo całości pułku, a następnie w sierpniu 1947 roku przeprowadził jego demobilizację.
Zamieszkał w Londynie, pracując zawodowo do roku 1965. Jednocześnie brał aktywny udział w pracach społecznych. Był wiceprezesem zarządu Instytutu Józefa Piłsudskiego, Koła Beliniaków i Krechowiaków. Z dniem 1 stycznia 1964 roku został awansowany przez gen. W. Andersa na stopień generała brygady. Zmarł 7 września 1968 roku w Londynie.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski niepodległej, Warszawa 1991, s. 171.
Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 491.
Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, wyd. V popr. i uzup., Warszawa 1985, s. 240 i 308.
Strzelecki Leon - , płk dypl., oprac. T. Łaszczewski, GENEALOGIA. Stankiewicze z przyjaciółmi, http://www.stankiewicze.com/index.php?kat=34&sub=569 [dostęp: 22 stycznia 2012] (dalej: Stankiewicze.com).
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2014-08-05 16:44:38 przez redakcja |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
