Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari,
Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari,
Krzyż Walecznych - 3x,
Złoty Krzyż Zasługi,
Medal Niepodległości,
Krzyż Oficerski Polonia Restituta.
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
Data śmierci:
28 grudzień 1971
Miejsce śmierci:
w Warszawie
Obecne miejsce spoczynku:
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Ur. 21 II 1890 w Warszawie, syn Antoniego i Bronisławy z d. Teckiej. Uczęszczał do szkoły realnej w Warszawie, skąd został usunięty za udział w 1905 w strajku szkolnym. Następnie uczył się w Gimnazjum im. A. Kreczmara, ale już rok później po ukończeniu 5 klasy z powodów materialnych musiał przerwać dalszą edukację. Od IX 1908 służył w armii rosyjskiej. Po ukończeniu w VIII 1911 Junkierskiej Szkoły Piechoty w Odessie służył w 8 pułku strzeleckim, gdzie od VIII 1914 dowodził kompanią, a od VII 1916 I batalionem. Od II 1917 p.o. d-cy II batalionu, a od XII 1917 d-ca I batalionu 49 pp zapasowego.
W I 1918 zgłosił się do formacji polskich tworzonych w Odessie i w II 1918 został d-cą II batalionu, a w III 1918 dodatkowo d-cą Legii oficerskiej Polskiego Pułku Strzelców w Odessie. Po rozwiązaniu tej jednostki przez Niemców wchodził w skład zarządu, następnie był wiceprezesem Związku Wojskowych Polaków w Odessie. Od XI 1918 prowadził biuro werbunkowe 4 DP gen. L. Żeligowskiego. Od I 1919 z-ca d-cy, a od II 1919 p.o. d-cy, a od IV 1919 d-ca 15 pułku strzelców /początkowa nazwa 2 pp 4 DP/.
Od VII 1919 służy w WP. Początkowo dowodzi 31 pp w skład, którego wcielono 15 pułk strzelców. Zweryfikowany w stopniu mjr sł. st. piech. z starszeństwem od 1 VI 1919. W V 1920 przeniesiony do 37 pp, gdzie pełnił kolejno funkcję d-cy batalionu zapasowego, od V 1922 referenta mobilizacyjnego, od VII 1922 ponownie d-ca batalionu, a od V 1924 kwatermistrz, potem od I 1925 z-ca d-cy 37 pp i jednocześnie od VIII 1925 k-dt garnizonu Kutno. Awansowany 15 VIII 1924 do stopnia ppłk sł. st. piech. Po ukończeniu w okresie II-V 1928 kursu dowódców pułków w Rembertowie od VII 1928 dowodził 64 pp z Grudziądza. Awansowany do stopnia płk sł. st. piech. 1 I 1931. W 1936 przeniesiony na stanowisko d-cy piechoty dywizyjnej 15 DP, w składzie, której brał udział w kampanii wrześniowej 1939. Uczestniczył w obronie Warszawy. Ciężko ranny stracił oko.
Podczas okupacji czynny w konspiracji ZWZ/AK od V 1940. Początkowo był k-dtem Rezerw przy Komendzie Głównej ZWZ. Kolejno pełnił od jesieni 1940 funkcję przewodniczącego sądu Kapturowego przy Komendzie Gł. ZWZ. Od 15 I 1942 /a faktycznie od 1 IV 1942/ k-dt nowoutworzonego Obszaru Warszawskiego AK. Rozkazem NW WP z 10 VIII 1942 mianowany gen. bryg. Do XI 1942 łączył funkcję K-dta Rezerw z funkcją K-dta Obszaru Warszawskiego AK. Uczestnik Powstania Warszawskiego VIII-X 1944. Obszarem Warszawskim dowodził do 25 IX 1944. Rozkazem KG AK mianowany szefem sztabu Delegatury Ministerstwa Obrony Narodowej w kraju. Po kapitulacji oddziałów powstańczych od 2 X 1944 w niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie jenieckim nr VII A w Murnau. Do kraju powrócił w 1946 i przez wiele lat pracował w spółdzielczości inwalidzkiej. Po 1956 włączył się do działalności w ZBOW i D, w XI 1957 został członkiem ZG, od IX 1959 wchodził w skład RN, a od 1964 do 1969 był wiceprzewodniczącym ZG. Potem członek Głównej Komisji Weryfikacji Odznaczeń przy ZG ZBOW i D.
Zmarł w Warszawie 28 XII 1971.
Odznaczony: VM kl. 5 /1922/, VM kl. 4 /28 IX 1944, KW 3x /1921 i 1944/, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta.
Pozostawił w maszynopisie cenną pracę pt. Zarys Historii Obszaru warszawskiego AK.
Roczniki oficerskie MSWojsk. 1924, 1928, 1932;
R. Rybka – K. Stepan. Rocznik oficerski 1939;
K. Ciechanowski. Armia „Pomorze”. W-wa 1983;
L. Głowacki. Obrona Warszawy i Modlina w 1939. W-wa 1985;
J. Gozdawa – Gołębiowski. Obszar Warszawski AK. Lublin 1992;
A. K. Kunert. Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, t. 1. W-wa 1987.
(inf. Tadeusz Łaszczewski)
http://www.stankiewicz.e.pl/index.php?kat=34&sub=569
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985, s. 338.
Kozłowski W., Dowódcy 31 Pułku Strzelców Kaniowskich (Łódź, od 1935 r. także w Sieradzu) 1918-1939. Próba charakterystyki, cz. I, 1918-1928, [w:] Rocznik Łódzki, red. M. Nartonowicz-Kot, Tom LIX, Łódź 2012, s. 73 (dalej: Kozłowski).
Uwagi:
http://www.cmentarzekomunalne.com.pl/cmentarz_wojs.html - Albin Skroczyński, data urodzenia: brak danych,
data zgonu: brak danych. Kwatera: B 20, Rząd: 1, Grób: 14.
Kozłowski: "Jedną z nielicznych charakterystyk A. Skroczyńskiego zostawił płk Adam Bogorya- Zakrzewski, zastępca dowódcy Pomorskiej Brygady Kawalerii (gen. bryg. Stanisław Grzmot-Skotnicki). Dywizyjną piechotą dowodził cichy, skromny, wybitnie pracowity, bez specjalnych uzdolnień wojskowych
płk Skroczyński. Pochodził z armii rosyjskiej. Na zajmowanym stanowisku był dobrym uzupełnieniem gen. Przyjałkowskiego."
Ostatnie zmiany: 2013-08-15 07:41:59 przez BlazejK |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
