Karta poległego

Rodzeństwo:	Maria; Andrzej; Michał
Stan cywilny:	żonaty
Małżonek:	Elżbieta Kurnatowska.
Dzieci:	Maria Józefa Szczaniecka.
Ostatni adres:

Narodowość:	polska
Wykształcenie:
Zawód:

Wyznanie:
Tytuł naukowy:
Stanowisko:

Stosunek do służby wojskowej:	żołnierz, rezerwa

Numer ewidencyjny:
Powiatowa Komenda Uzupełnień (PKU):
Rejonowa Komenda Uzupełnień (RKU):
Związek operacyjny:	Armia Poznań

Rodzaj broni lub służby:	Kawaleria
Stopień:	por.
Przydział na 1 września 1939:	Wielkopolska BK
Jednostka:	17 p. uł.

Funkcja na 1 września 1939:	Dowódca szwadronu marszowego 17 p.uł.
Przydział po 1 września 1939:	17 p. uł.
Funkcja po 1 września 1939:	Dowódca szwadronu marszowego 17 p.uł.

Przebieg służby wojskowej:
Odznaczenia:	Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari kl.V
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:

Data śmierci:	10 wrzesień 1939
Miejsce śmierci:	Walewice
Przyczyna śmierci:	zmarły z ran
Okoliczności śmierci:	"Według moich informacji por. Józef Sczaniecki zginął jako jeden z pierwszych oficerów. Przechodząc cicho nocą przez bagna, wskazaną mu kładką, wyszedł nieszczęśliwie wprost na niemiecki karabin maszynowy, który z odległości kilkunastu metrów otworzył na niego ogień." - wspomina ppor. Zygmunt Nowakowski oficer zwiadowczy 2 baterii 7 dak - "Wrześniowe dni klęski dni chwały", wybór Edmund Makowski. Poznań 1989. Inna relacja:" Pod silnym ogniem nieprzyjaciela por. Sczaniecki poderwał plutony do ataku na karabiny maszynowe zajmujące stanowiska ogniowe w piwnicach. W natarciu na kolejne stanowisko nieprzyjaciela polegli również por. Sczaniecki i dowódca drużyny jego plutonu kpr. Leon Jóźwiak." P. Bauer, B. Polak - "Armia Poznań w wojnie obronnej 1939", str.294.
Pierwotne miejsce spoczynku #1:
Data ekshumacji:
Pierwotne miejsce spoczynku #2:
Data ekshumacji:
Pierwotne miejsce spoczynku #3:
Data ekshumacji:
Obecne miejsce spoczynku:	Sobota, mogiła zbiorowa
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:	Tak
Forma upamiętnienia:	Tablica epitafijna na mogile
Przedmioty znalezione przy pochowanym:
Miejsce przechowywania ww. przedmiotów:

Życiorys:	Był synem Władysława (oficera WP, ziemianina, działacza społecznego i gospodarczego) i Jadwigi z Plucińskich (uczestniczki powstania wielkopolskiego). Zdobył wykształcenie rolnicze i od 1934 administrował majątkiem brata Andrzeja - Srocko Wielkie, w powiecie kościańskim. Wcześniej jednak, od 25 lipca 1927 do 25 kwietnia 1928, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, a następnie odbył praktykę w 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Awans służbowy na podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin i posiadał przydział mobilizacyjny do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego w garnizonie Leszno. W 1939, jako porucznik rezerwy kawalerii, został zmobilizowany i wyznaczony na dowódcę szwadronu marszowego 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Wziął udział w kampanii wrześniowej. 9 września na czele szwadronu dotarł do Soboty. Tam dowodzony przez niego pododdział został rozformowany, a poszczególne plutony wcielone do szwadronów 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich.
Wspomnienia / relacje:	„ Ze wspomnień Elżbiety Sczanieckiej i Wojciecha Chełkowskiego. Pani Szczaniecka nie brała udziału w walce z Niemcami w Walewicach, ale straciła w niej męża i brata Stanisława Kurnatowskiego. Ich żołnierska mogiła znajduje się na Sobockim cmentarzu przy parkanie, z prawej strony od głównego wejścia. Szczaniecka była w ciąży i nie mogła brać udziału w ich pogrzebie. Jej mąż był wysokim, przystojnym, jasnowłosym mężczyzną. Jako oficer rezerwy w sobotę 9 września zdążył przybyć do Soboty, a następnego dnia przed świtem zginął na polu chwały. Z ułanami 2 szwadronu czołgał się wyprzedzając innych. Kiedy mógł już dorzucić granatem do n niemieckiego ckm –u, od którego kul ginęli ułani szwadronu pierwszego, sięgnął po granat, ale już go tam nie było. Gdzieś podczas czołgania musiał się zawadzić i odczepił się. Kiedy polska artyleria zaczęła prowadzić ogień z Soboty, powodując pożary we wsi Walewice, Sczaniecki z pistoletu zlikwidował oświetloną niemiecką załogę ckm. Zaraz po tym niemieckie kule przeszyły jego ciało… . Tych szwagrów, jeszcze żywych odniesiono do pałacu Jadwigi Grabińskiej, gdzie jej pracownice opatrywały im rany, ale w niedługim czasie , prawie równocześnie obydwaj zmarli z wykrwawienia.” Kazimierz Perzyna – „ Między Piątkiem a Sobotą”. Tom V. Łódź 2009, str.126 – 127.
Historia pochówku:
Poszukiwania mogiły:
Źródła:	Straty Korpusu Oficerskiego 1939-1945,Tadeusz Kryska, Londyn1996, s.370. "Wrześniowe dni klęski dni chwały". Wybór Edmund Makowski. Poznań 1989. Wykaz poległych i pochowanych żołnierzy w kwaterze wojennej w Bielawach - Łódzki Urząd Wojewódzki, Referat ds. Dziedzictwa Kulturowego i Ochrony Pamięci Narodowej. P. Bauer, B. Polak - "Armia Poznań w wojnie obronnej 1939". Wydawnictwo Poznańskie 1983. Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września N-Z, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s.145. Czesław Knoll, Olgierd Matuszewski - "Wielkopolska Brygada Kawalerii". Poznań 1988r., s.59 - Aneks 7 Lista wiadomych poległych żołnierzy Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w latach 1939 - 1945. 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego. Roman Abraham – „Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury”. Warszawa 1969, s.363 - poz.64.
Uwagi:	Pan por. Józef Maria Sczaniecki spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sobocie, w jednej mogile z por. Stanisławem Kurnatowskim - po prawej stronie od głównej alei, przy cmentarnym murze. Żona porucznika Sczanieckiego - Elżbieta (z d. Kurnatowska) była kuzynką porucznika Stanisława Kurnatowskiego.