Krzyż Złoty i Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Walecznych (pięciokrotnie), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Monte Cassino i inne
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
Data śmierci:
Miejsce śmierci:
Obecne miejsce spoczynku:
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Ur. 28 III 1897 w Żydaczowie w Małopolsce wschodniej, syn Zygmunta i Stefanii z Marynowskich. W latach 1906-1914 uczęszczał do Gimnazjum klasycznego w Trembowli. Maturę zdał w 1914 w Zakopanem. W okresie nauki w gimnazjum działał w organizacjach niepodległościowych: w młodzieżowej organizacji „Zarzewie”, potem od 1911 w I Drużynie Skautowej w Trembowli. Jednocześnie członek Polskich Drużyn Strzeleckich. Po wybuchu I wojny światowej w VIII 1914 wstępuje do Legionu Wschodniego z przydziałem do 3 kompanii batalionu tarnopolskiego, w którym służył do jego rozwiązania 22 IX 1914 w Mszanie Dolnej. Do wiosny 1915 uczestniczył w tajnym kursie skautowym w Poroninie i Zakopanem. Jako poddany austriacki zostaje 12 XI 1915 wcielony do armii austriackiej i przydzielony do 15 pp. Następnie skierowany do jednorocznej szkoły oficerów rezerwy po ukończeniu, której 21 XI 1916 zostaje mianowany chor. piech. Wraz z 15 pp zostaje skierowany na front włoski. W czasie walk pod Mori nad Adygą 12 VII 1917 zostaje ciężko ranny. 1 XII 1917 mianowany ppor. piech. W czasie leczenia w Krakowie studiował agronomię na Wydziale Rolnym UJ zaliczając 3 semestry. W X/XI 1918 bierze udział w rozbrajaniu Austriaków w Krakowie. W XI 1918 wstępuje do formowanego w Krakowie 2 p. ułanów przemianowanego w 1919 na 2 p. szwol. Do 3 XII 1918 służył w szwadronie zapasowym w Zakrzówku , a następnie od 4 XII 1918 do 20 VII 1920 był d-cą plutonu półszwadronu lotnego, który odszedł pod dowództwem por. A. Kunachowicza do grupy gen. H. Mickiewicza w Małopolsce Wschodniej. Walczył z Ukraińcami pod Medyką Sądową Wisznią, Chyrowem i Ustrzykami Dolnymi. Odznaczył się męstwem i odwagą w bitwie pod Ustrzykami Dolnymi 5 IV 1919, gdzie w udanej szarży z swym plutonem rozbił wielokrotnie liczniejsze siły ukraińskie, które zmusił do ucieczki. Za ten czyn odznaczono go VM kl. 5. Po zakończeni kampanii ukraińskiej powraca do pułku, z którym zostaje skierowany na Śląsk Cieszyński. W okresie 21 VII-1 XII 1919 był oficerem broni w 2 szwadronie. W X 1919 z pułkiem skierowany do Włocławka, potem w rejon Lipna. 1 XII 1919 mianowany por. sł. st. kaw. W I 1920 przeszedł do Wejherowa i w II 1920 brał udział w zaślubinach z morzem w Pucku. Następnie do 20 VI 1920 dowodził 4 szwadronem 2 p. szwol. Od 17 IV 1920 wraz z pułkiem skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. Walczył na froncie wschodnim. Brał udział w wyprawie kijowskiej. Odznaczył się 19 VI 1920 w bitwie pod Kropioną, gdzie został ranny. Przebywa na leczeniu szpitalnym. Od 20 VII 1920 ponownie w pułku. Uczestniczy w walce z armią Budionnego m. in. pod Beresteczkiem, Klekotowem, Radziechowem i Komarowem. Uczestniczył w zagonie na Korsteń 8-10 X 1920. Po wojnie służy nadal w 2 p. szwol. Awansowany do stopnia rtm. sł. st. kaw. 3 V 1922 z starszeństwem od 1 VI 1919. Po ukończeniu kursu doszkalania oficerów kawalerii w CWKaw. w Grudziądzu objął dowództwo 2 szwadronu, potem od 18 VII 1926 zostaje adiutantem pułku. Z dniem 18 VI 1927 przeniesiony do KOP na stanowisko d-cy 7 szwadronu 3 brygady w Podwiślu. Awansowany do stopnia mjr sł. st. kaw. z starszeństwem od 1 I 1928. Od 1 VII do 14 IX 1929 odbył staż w 1 pap w Wilnie. Od X 1929 do IX 1931 studiował w WSWoj. w Warszawie uzyskując dyplom oficera dyplomowanego. Następnie do IV 1934 był asystentem i wykładowcą taktyki ogólnej w WSWoj. Od 10 IV 1933 pełnił funkcję z-cy d-cy 7 psk w Poznaniu. W okresie od 20 IX 1933 do 31 X 1933 ukończył kurs dla oficerów sztabowych kawalerii w CWKaw. w Grudziądzu. Awansowany do stopnia ppłk dypl. sł. st. kaw. z starszeństwem od 1 I 1934. Z dniem 29 X 1934 objął katedrę Taktyki Ogólnej w WSWoj. Z dniem 31 X 1938 mianowany d-cą 9 p. ułanów w Trembowli, którym dowodził podczas kampanii wrześniowej 1939 w składzie Podolskiej Brygady Kawalerii przydzielonej do Armii „Poznań”. Walczył z wrogiem w rejonie m. Dąbie nad Nerem, w rejonie Uniejowa, potem pod Ozorkowem, Kutnem, potem w ciężkich walkach w grupie kawalerii gen. R. Abrahama pod Sierakowem, Wólką Węglową i Laskami dotarł z pułkiem do Warszawy i brał udział w jej obronie. Po kapitulacji Warszawy od 28 IX 1939 w niewoli niemieckiej. Przebywał w obozie jenieckim przejściowym w Radomiu skąd uciekł i przedostał się do Krakowa, gdzie wspólnie z płk kaw. T. Komorowskim i płk E. Godlewskim organizuje organizację wojskową „KAERGE”, w której pełni funkcję szefa sztabu. Następnie od II 1940 w ZWZ. Przeniesiony do Lwowa i mianowany z-cą k-dta i szefem sztabu Komendy ZWZ. Aresztowany przez Sowietów pod nazwiskiem Józef Rumiński w nocy z 24/25 II 1940 przy przekraczaniu linii demarkacyjnej pod Jarosławiem w drodze do Lwowa. W latach 1940-1941 więziony w wiezieniu w Przemyślu, Lwowie i Dniepropietrowsku. W VI 1941 skazany na 5 lat zesłania do Kirowa, gdzie pracował w cegielni. Zwolniony w VIII 1941. Następnie w armii Polskiej w ZSRR, gdzie od IX 1941 do III 1942 był z-cą szefa sztabu 6 DP. Awansowany do stopnia płk dypl. 11 XII 1941. Od 1 IV 1942 był d-cą 6 DP, potem od 6 IX 1942 do X 1943 d-cą 6 Lwowskiej Brygady Piechoty. Od X 1943 do IV 1945 z-ca d-cy 5 KDP w II Korpusie Polskim gen. W. Andersa. Uczestnik bitwy pod Monte Cassino, Anconą i Bolonią. 1 IV 1945 mianowany gen. bryg. Od 25 IV 1945 pełni funkcję z-cy d-cy 1 dyw. panc., a od V 1945 d-ca 1 dyw. panc., która wchodziła w skład wojsk okupacyjnych we Fryzji. W 1947 przewieziony wraz z dywizją do Wlk. Brytanii. Po demobilizacji i utworzeniu Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia został z-cą Inspektora Generalnego PKPiR gen. St. Kopańskiego. Po rozwiązaniu korpusu zajmował się renowacją obrazów. Pracował dla galerii brytyjskich. Działał społecznie w organizacjach kombatanckich. Pełnił funkcję przewodniczącego Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii, prezesem Rady Federacji Światowej Stowarzyszenia Polskich kombatantów, kanclerza Kapituły Orderu VM. W 1990 odwiedził Polskę.
Zmarł 12 VIII 1992 w Chislehurst w Wlk. Brytanii. Urnę z jego prochami 16 X 1992 przewieziono z Londynu do Krakowa, gdzie została złożona w kwaterze żołnierzy 2 p. szwoleżerów na cmentarzu Rakowieckim.
Był żonaty z Wandą z d. Scazighina, żołnierzem AK, Miał z tego związku trzy córki: Lenę /ur. 8 IV 1924/zakonnicę, Krystynę /ur. 6 XII 1925/, żołnierza AK, zginęła w Powstaniu Warszawskim i Stefanię /ur. 1929/
Odznaczony: VM kl. 4 nr ooo37, kl. 5, KW 5x, ZKZ, ZKZ z M.
Roczniki oficerskie 1924,1928,1932;
Rocznik oficerów kawalerii 1930;
R. Rybka- K. Stepan. Rocznik oficerski 1939. Kraków 2006;
P. Bauer-B. Polak. Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939. Poznań 1983;
A. Przybyszewski. 9 Pułk Ułanów Małopolskich. Pruszków 2002;
St. Piwowarski. Okręg Krakowski SZP-ZWZ-AK. Kraków 1994;
J. Węgierski. Lwów pod okupacją sowiecką 1939-1941. W-wa 1991;
St. Pempel. Pod znakiem Lwa i syreny. W-wa 1989;
WPH nr 4. W-wa 1992;
T. Kryska – Karski- St. Żurakowski. Generałowie Polski Niepodległej. W-wa 1991;
(inf. Tadeusz Łaszczewski)
http://www.stankiewicz.e.pl/index.php?kat=34&sub=570
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej, Warszawa 1990, s. 265-274.
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2013-03-16 16:07:25 przez orka58 |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
