Awanse:
podporucznik (1914), porucznik (1915), kapitan (1919), major (1920), podpułkownik (1923), pułkownik (1928), generał brygady (1939).
Odznaczenia:
Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari kl.V,
Order Polonia Restituta kl. 4,
Krzyż Walecznych - 7x
i inne medale.
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
Data śmierci:
12 kwiecień 1971
Miejsce śmierci:
w Sztokholmie
Obecne miejsce spoczynku:
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Ur. 06 X 1892 w Magnuszewie pow. Kozienice, syn Zdzisława i Kazimiery z Kreyserów. Edukację szkolną rozpoczął w szkole realnej w Radomiu, a po strajku szkolnym w 1905 kontynuował naukę w szkole handlowej , którą ukończył w 1909. Maturę zdał w 1910 w I Szkole Realnej we Lwowie. Od 1910 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Jednocześnie członek tajnego skautingu, potem w Polskich Drużynach Strzeleckich. Po ukończeniu kursu podoficerskiego w 1912 był instruktorem drużyny strzeleckiej na Kleparowie. Po ukończeniu kursu instruktorskiego 3-25 I 1914 w Rabce został mianowany k-dtem drużyny we Lwowie, z którą po ogłoszeniu mobilizacji przybył do Krakowa. Następnie od VIII 1914 w IV baonie oddziału J. Piłsudskiego. 09 X 1914 mianowany ppor. piech. Po utworzeniu 5 pp Leg. został w XII 1914 adiutantem II baonu 5 pp Leg. Mianowany por. piech. 3 VI 1915. Od 1 VI 1915 dowodził 3 kompanią II baonu 5 pp Leg., a następnie 2 kompanią I baonu 5 pp Leg. Podczas walk na froncie wołyńskim 21 X 1916 został pod Koszyszczami ranny bagnetem w rękę. Następnie po wycofaniu oddziałów legionowych z frontu przez Baranowicze powrócił z 5 pp na teren Królestwa. W okresie niemieckiego przeszkalania przebywał w 1917 n kursie wyszkolenia nr 5. W wyniku kryzysu legionowego w VII 1917 zostaje 16 VII 1917 zwolniony z Legionów i internowany przez Niemców w Beniaminowie. Zwolniony z obozu 23 III 1918 wyjechał do Lwowa.
Od 1 XI 1918 uczestniczył w obronie Lwowa. Walczył z Ukraińcami na odcinku I /Dom Techników/. 14 II 1919 przeniesiony do 21 pp, gdzie obejmuje stanowisko d-cy kompanii w baonie zapasowym. Awansowany do stopnia kpt. sł. st. piech. Od 1 VIII 1919 z-ca d-cy II baonu w 21 pp, potem od 11 I 1920 d-ca II baonu 21 pp. Z dniem 1 IV 1920 mianowany mjr-em, a od 22 V 1920 zostaje d-cą III baonu 21 pp. Podczas walk odwrotowych podczas wojny polsko-bolszewickiej 11 VII 1920 objął dowodzenie 21 pp i dowodził nim do końca wojny. W I oraz w III 1921 w zastępstwie dowodził XVI BP. W II 1921 ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców we Lwowie. 08 IV 1921 mianowany z-cą d-cy 21 pp. Zweryfikowany w stopniu mjr-a sł. st. piech. z starszeństwem od 1 VI 1919. Od 13 XI 1921 do IX 1923 był słuchaczem kursu MSWoj. w Warszawie. Awansowany do stopnia ppłk-a sł. st. 1 VII 1923. Od 1 X 1923 kierownik referatu w wydziale Ogólnym Biura Ścisłej Rady wojennej, później szef Wydziału Manewrów i Doświadczeń w Oddziale III a tego biura. W I 1925 obejmuje funkcję szefa Wydziału Operacyjnego „Zachód” Biura Ścisłej Rady Wojennej, a od 30 XI 1926 został zatwierdzony na stanowisku szefa Wydziału „Zachód” w Oddziale III Sztabu Generalnego WP. 1 IV 1927 mianowany d-cą 41 pp. Awansowany do stopnia płk dypl. sł. st. piech. 1 I 1928. W III 1928 ukończył kurs informacyjny dla d-ców pułków w centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. Z dnie 12 XI 1928 mianowany szefem Oddziału III Sztabu Głównego WP, a następnie od 1 VI 1931 z-ca d-cy KOP. 1 III 1934 objął dowództwo piechoty dywizyjnej 1 DP w Wilnie, a 3 VIII 1937 mianowany d-cą 15 DP. Awansowany na stopień gen. bryg. 19 III 1939.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 dowodził 15 DP w składzie Armii „Pomorze”. Uczestniczył w walkach na Pomorzu, nad Bzurą, potem w obronie Warszawy. Przejściowo dowodził GO złożona z 15 i 26 DP. Po kapitulacji Warszawy od 29 IX 1939 w niewoli niemieckiej. Przebywał m. in. w oflagu VII A w Murnau. Po odzyskaniu wolności w 29 IV 1945 przebywał w Niemczech skąd wyjechał do Szwecji, gdzie zamieszkał na stałe w Sztokholmie. Pracował początkowo jako robotnik w fabryce sygnalizacji morskiej, a następnie w firmie Allmanna Svenska Elekriska AB.
W latach 1952-1969 pełnił funkcję prezesa Rady Uchodźstwa Polskiego w Sztokholmie. Działa też we władzach Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Szwecji.
Zmarł w Sztokholmie 12 IV 1971.
Odznaczony: VM kl. 5, KN, Orderem Polonia Restituta kl. 4, KW 7x i innymi medalami.
Żonaty od 1925 z Ireną Gilewiczówną, miał córkę.
Roczniki oficerskie 1924, 1928, 1932;
R. Rybka – K. Stepan. Rocznik oficerski 1939. Kraków 2006;
T. Kryska-Karski – St. Żurakowski. Generałowie Polski Niepodległe. W-wa 1991;
K. Ciechanowski. Armia „Pomorze” 1939. W-wa 1983;
W. K. Cygan. Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny. T. IV. W-wa 2006.
(inf. Tadeusz Łaszczewski)
http://www.stankiewicz.e.pl/index.php?kat=34&sub=570
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Jurga T., Obrona Polski 1939, Warszawa 1990, s. 812/813.
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2012-01-10 11:10:17 przez BlazejK |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
