7.01.1919 – wstąpił ochotniczo do oddziałów powstańczych, Kompania Krotoszyńska (późniejszy 12 Pułk Strzelców Wielkopolskich). Brał czynny udział w walkach pod Zdunami, Kobylą Górą, Rzutnią, Ligową;
Maj 1919 odkomenderowany na kurs Wielkopolskiej Szkoły Podoficerów Piechoty w Poznaniu. Po ukończeniu szkoły awansowany na kaprala i przydzielony do 70 Pułku Piechoty;
W 1921 r. mianowany podoficerem zawodowym;
W 1932 r. wykazany w 70 P.P. w stopniu sierżanta zawodowego.
Odznaczenia:
Medal Niepodległości (Monitor Polski Nr 259 z 10. 11. 1932 r.);
Srebrny Medal za długoletnią służbę (08. 01. 1938 r.);
Krzyż Walecznych (pośmiertnie);
Urodził się 24 lutego 1900 r. w Ligocie koło Krotoszyna. Po ukończeniu szkoły pracował w gospodarstwie rolnym. W roku 1917 wyjechał do Essen w Nadrenii, gdzie znalazł pracę w fabryce Kruppa, jednak już w sierpniu 1917r. został powołany do wojska niemieckiego i wcielony do 24 Pułku saperów. W momencie wybuchu Powstania Wielkopolskiego postanowił opuścić szeregi armii niemieckiej i w grudniu 1918 zbiegł z wojska, udając się do domu rodzinnego pod Krotoszynem. Po spędzeniu kilku dni w domu, 07 stycznia 1918r. zgłosił się jako ochotnik do oddziałów powstańczych Kompanii krotoszyńskiej, której dowódcą był sierżant Jan Lejda. Służąc tam walczył pod Zdunami, później został przeniesiony do Ostrowa Wlkp. I wyruszył na front ostrzeszowski walcząc pod Kobylą Górą. W połowie maja 1919r. został wysłany na kurs do Wielkopolskiej Szkoły Podoficerskiej Piechoty w Poznaniu, po jej ukończeniu został mianowany kapralem i przydzielony do 70 Pułku Piechoty w Pleszewie. W 1921r. został zatwierdzony jako oficer zawodowy ,a w 1932r. był już wykazany jako sierżant. W 1920 ożenił Się z Pelagią Kraszkiewicz i osiedlił się w Pleszewie przy ul. Poznańskiej 41, a przed wybuchem wojny przeprowadził się na ul. Kraszewskiego. Miał troje dzieci: Kazimierza (ur. 1921r.) , Waleriana (ur. 1925r.) i Reginę (ur. 1928r.). Kazimierz zginął tragicznie topiąc się w rzece Warcie w 1941r., natomiast Walerian zginął 09.09.1939r. podczas niemieckiego bombardowania stacji kolejowej Komarno – Buczały, dokąd ewakuowano żony i dzieci kadry zawodowej 70 PP. Pelagia Młynarczyk zmarła wkrótce po urodzeniu ich najmłodszego dziecka, córki Reginy. Po jej śmierci przez kilka lat zajmowała się dziećmi i prowadziła dom gosposia p. Brzezińska. W 1936r. sierżant Józef Młynarczyk ożenił się ponownie z Jadwigą Trzebowską, a rok później urodził się im syn Józef. Pod koniec sierpnia 1939r. jako szef 4 kompanii wraz z 70 PP wyruszył na szlak bojowy biorąc udział w bitwie nad Bzurą poczym na długie lata słuch o nim zaginął.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Poszukiwania mogiły:
Rodzina wiedziała, że ostatni raz widziany był 17 września 1939 roku przez sierżanta Jana Stasiaka, także z 70. Pułku piechoty. Po wojnie był poszukiwany przez Polski Czerwony Krzyż, lecz jego losów nadal nie udało się ustalić. Przez wiele lat rodzina żyła w niepewności, przyzwyczaiła się do myśli, że nigdy już nie dowiedzą się, co stało się z ich ojcem i mężem. Czy przeżył wojnę i dostał się do niewoli, czy też poległ w Kampanii wrześniowej? W 2007 roku wnuczka Józefa Młynarczyka, Ewa Michaliszyn, opowiedziała historię swojego dziadka historykowi Michałowi Kaczmarkowi. Z jego pomocą udało się zlokalizować miejsce pochówku na podstawie „Księgi pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej”. Pan Kaczmarek, poszukując mogił pleszewskich żołnierzy 70. Pułku piechoty, odnalazł mogiłę sierżanta Młynarczyka na cmentarzu w kwaterze wojskowej w Budach Starych. We wrześniu 2007 roku córka Regina wraz ze swoimi dziećmi po raz pierwszy po 68 latach niepewności odwiedziła mogiłę swojego ojca. Dwa lata później ponownie odwiedziła grób ojca, tym razem przywożąc tablicę pamiątkową. Była to jej ostatnia podróż. Zmarła w listopadzie 2009 roku.
Źródła:
Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września A-M, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 484.
Kaczmarek M., Nieznane losy poległych żołnierzy pleszewskiego 70 pułku piechoty, Pleszew 2008, s. 19-20.
[1] Juliopol, kwatera wojenna
(źródło: Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września A-M, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 484.)
Ostatnie zmiany: 2010-09-15 22:23:53 przez Ewa Michaliszyn |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
