# 1929-1930 - w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie;
# 1930-1932 - w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie - Ostrowi Mazowieckiej;
# 15 VIII 1932 - promowany na stopień ppor. sł. st. piech. ze starszeństwem z dniem 15 VIII 1932 r. (lok. 226) i przydziałem na stanowisko dowódcy plutonu 70 pułku piechoty w Pleszewie;
# 4 III 1935 - awansowany na stopień por. sł. st. piech. ze starszeństwem z dniem 1 I 1935 r. (lok. 206), następnie po ukończeniu w Centrum Wyszkolenia Łączności specjalistycznego kursu w zakresie łączności przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu łączności 70 pp;
Odznaczenia:
Państwowa Odznaka Sportowa, odznaka pamiątkowa 70 pułku piechoty, Krzyż Walecznych (XI 1966 r., zakwalifikowany pośmiertnie przez dowódcę 17 DP za całokształt walk w kampanii 1939 r.)
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
wraz z 70 pp, m.in. w bitwie nad Bzurą i bojach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej
W nocy 21/22 września pod Łomiankami zebrał się oddział uczestników bitwy nad Bzurą liczący ponad 1800 żołnierzy. Grupa ta, w której znajdował się zapewne por. S. Dąbek, pod bezpośrednim dowództwem gen. Mikołaja Bołtucia uderzyła na Łomianki. W dniu 22 września podczas próby przebicia się do Warszawy w rejonie Palmir wywiązała się krwawa i wielogodzinna bitwa pod Łomiankami Górnymi. Natarcie polskie załamało się, a gen. M. Bołtuć zginął w walce, osobiście prowadząc żołnierzy do ataku na bagnety. Wówczas też poległ por. S. Dąbek, którego za okazane męstwo na polu walki odznaczono pośmiertnie Krzyżem Walecznych (Kaczmarek 2008, s. 11).
krzyż betonowy z imienną tabliczką epitafijną i fotografią na jednej z mogił zbiorowych kwatery wojennej na cm. parafialnym w Kiełpinie (dane personalne w formie: Jan Stefan DĄBEK)
Przedmioty znalezione przy pochowanym:
Miejsce przechowywania ww. przedmiotów:
Życiorys:
Stefan Jan Dąbek urodził się 10 grudnia 1910 roku w Krakowie, tam też w 1929 roku ukończył szkołę średnią. Już wówczas podjął decyzję o zawodowej służbie wojskowej. W latach 1929-1930 uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Różanie, zaś w latach 1930-1932 - w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie - Ostrowi Mazowieckiej. Z dniem 15 sierpnia 1932 roku został promowany na stopień podporucznika służby stałej piechoty i przydzielony na stanowisko dowódcy plutonu w 70 pułku piechoty w Pleszewie. Po przeprowadzce do Pleszewa zamieszkał w okolicach koszar. W roku 1935 otrzymał awans na stopień porucznika. Po ukończeniu w Centrum Wyszkolenia Łączności specjalistycznego kursu w zakresie łączności został dowódcą plutonu łączności 70 pp. W tym samym roku przeżył osobisty dramat, gdy jego narzeczona, Marta Zdziebkowska, córka współwłaściciela Pleszewskiej Fabryki Wozów i Powozów Jana Zdziebkowskiego, z którą spotykał się od dwóch lat i planował wkrótce poślubić, zmarła nagle po krótkiej chorobie. Po jej śmierci nadal utrzymywał kontakt z jej rodzicami, Janem i Franciszką Zdziebkowskimi, oraz rodzeństwem. W kampanii 1939 roku wziął udział na stanowisku dowódcy plutonu łączności 70 pp ze składu 17 Dywizji Piechoty armii "Poznań". Walczył z Niemcami na szlaku bojowym swojego oddziału, m.in. w bitwie nad Bzurą, a następnie w bojach odwrotowych. Po rozbiciu pułku nad dolną Bzurą, kiedy wielu żołnierzy poległo lub trafiło do niewoli, zdołał przedostać się do Puszczy Kampinoskiej, próbując przebić się do oblężonej Warszawy. Poległ 22 września w rejonie Łomianek.
Wspomnienia / relacje:
Według Aleksandry Jędrzejczak, córki plut. Antoniego Jędrzejczaka (podwładnego por. Dąbka), któremu udało się przeżyć wojnę: "Por. Dąbek był bardzo odważnym, dobrze wyszkolonym oficerem, pamiętam jak ojciec często chwalił swojego przełożonego. Cytował także często jego słowa z września 1939 roku: »śmierci się nie boję, gdyż jestem kawalerem i w razie śmierci nikogo nie osierocę, a do niewoli nie pójdę«". Odwagę por. S. Dąbka podkreślali również członkowie rodziny Zdziebkowskich. Żegnając się przed wyruszeniem na wojnę z rodzicami narzeczonej, na ostrzeżenie przed Niemcami miał odpowiedzieć, że "prędzej ich my przegonimy pod Berlin" (Kaczmarek 2008, s. 11).
Historia pochówku:
Poszukiwania mogiły:
Jak wspomina Teresa Krzyżanowska, siostra Marty Zdziebkowskiej, zmarłej narzeczonej por. S. Dąbka, członkowie jego rodziny, z których obecnie nikt z nich już nie żyje, do końca swoich dni żyli nadzieją powrotu bliskiego i nigdy nie odnaleźli jego grobu. Zachował się list z roku 1943, w którym Mieczysław Dąbek, brat poległego, informuje Wandę Zdziebkowską (po mężu Hoffmann), kolejną siostrę Marty Zdziebkowskiej, że był u wróżki, która powiedziała mu, że Stefan żyje i niedługo wróci. Natchniony tradycją rodzinną, próby ustalenia wojennych losów, a w szczególności miejsca spoczynku oficera, podjął Tomasz Krzyżanowski, syn Teresy. Swoje poszukiwania uwieńczył sukcesem z pomocą Michała Kaczmarka, pleszewskiego historyka i autora publikacji o żołnierzach 70 pułku piechoty, i w 2008 r. po blisko 70 latach, jako pierwsza osoba ze swojej rodziny, odwiedził mogiłę poległego na cmentarzu parafialnym w Kiełpinie. Chwili tej nie doczekała, niestety, Wanda Hoffmann, a jedynie najmłodsze dziecko Zdziebkowskich, tj. Teresa.
Źródła:
Księga pochowanych żołnierzy polskich poległych w II wojnie światowej, t. I, Żołnierze września A-M, kom. red. B. Affek-Bujalska i in., wstęp i red. nauk. E. Pawłowski, Pruszków 1993, s. 157 (dalej: KPŻP).
Archiwum rodzinne / rodzinna tradycja (Teresa Krzyżanowska z d. Zdziebkowska, Wanda Hoffmann z d. Zdziebkowska, siostry narzeczonej pochowanego, zebr. Tomasz Krzyżanowski, syn Teresy).
"Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych", R. XIII, 1932, Nr 9, s. 345 (dalej: Dz. Pers. MSWojsk. 9/1932).
"Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych", R. XVI, 1935, Nr 3, s. 13 (dalej: Dz. Pers. MSWojsk. 3/1935).
Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 474 (dalej: Bauer, Polak 1982).
Głowacki L., 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969, Aneks 1 - s. 149, Aneks 2 - s. 165, Aneks 4 - s. 180 (dalej: Głowacki 1969).
Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, wyd. V popr. i uzup., Warszawa 1985, s. 250 i 374 (dalej: Głowacki 1985).
Kaczmarek M., Nieznane losy poległych żołnierzy pleszewskiego 70 pułku piechoty, Pleszew 2008, s. 11-12, 26 (dalej: Kaczmarek 2008).
Kaczmarek M., Narzeczona zmarła na jego rękach, "Życie Pleszewa", 2017, nr 43 (1050) (dalej: Kaczmarek 2017).
[1] a) Jan (źródło: KPŻP; Dz. Pers. MSWojsk. 9/1932; Głowacki 1985; Kaczmarek 2008, s. 26); b) brak danych (źródło: Głowacki 1969; Bauer, Polak 1982; Kaczmarek 2017); [2] a) 10 grudnia 1910 (źródło: Dz. Pers. MSWojsk. 9/1932; Dz. Pers. MSWojsk. 3/1935; Głowacki 1985, s. 374; Kaczmarek 2008); b) 1910 (źródło: Kaczmarek 2017); c) błędnie: 10 grudnia 1918 (źródło: KPŻP); d) brak danych (źródło: Dz. Pers. MSWojsk. 3/1935; Głowacki 1969; Bauer, Polak 1982); [3] a) w Łomiankach (źródło: KPŻP; Głowacki 1969; Kaczmarek 2008, s. 26); b) pod Łomiankami (źródło: Głowacki 1985, s. 374; Kaczmarek 2017); [4] a) Kiełpin, kwatera wojenna (źródło: KPŻP); b) Kiełpin Poduchowy, cmentarz łomiankowski / cmentarz w Kiełpinie pod Łomiankami (źródło: Głowacki 1985, s. 248, 250 / Kaczmarek 2008; Kaczmarek 2017); c) błędnie: Łomianki (źródło: Głowacki 1969, Aneks 2 - s. 165); d) brak danych (źródło: Bauer, Polak 1982);
Ostatnie zmiany: 2017-11-04 18:00:20 przez redakcja |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
Dzięki zarządzeniu burmistrza miasta Łomianki w czerwcu 2014r rozpoczęły się prace konserwacyjne nagrobków wojennych na cmentarzu w Kiełpinie, gdzie spoczywają Żołnierze Września 1939 m.in. por. Stefan Dąbek z 70 pp. Wymieniane są krzyże i znajdujące się na nich tabliczki. 23 zniszczone krzyże zostaną wymienione na nowe, a te, które jeszcze są w dobrym stanie będą wypoziomowane, umyte i zabezpieczone przed warunkami atmosferycznymi. W ramach prowadzonych prac kilkanaście plastikowych tabliczek zastąpią nowe, emaliowane. Natomiast pozostałe tabliczki będą wyczyszczone, odnowione i również zabezpieczone przed warunkami atmosferycznymi. To bardzo cenna inicjatywa lokalnych władz i chwała im za to.
