# 5 III 1933 - 25 IX 1934 - w 68 pułku piechoty we Wrześni (zasadnicza służba wojskowa, stopień st. strz.);
# 25 IX 1933 - 23 III 1934 - w szkole podoficerskiej 68 pp (8 kompania szkolna, wynik bardzo dobry);
# 23 III 1934 - awansowany na stopień kpr.;
# od 25 IX 1934 - na stanowisku dowódcy drużyny strzelców 68 pp (służba nadterminowa);
# 1 X 1935 - 29 II 1936 - na IV Dywizyjnym Kursie Instruktorskim 17 Dywizji Piechoty przy 70 pułku piechoty w Pleszewie (ocena ogólna: bardzo dobry);
Odznaczenia:
Medal za Długoletnią Służbę (brązowy), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, Medal za Warszawę 1939-1945, Odznaka Grunwaldzka, Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" (brązowy), Medal 10-lecia Polski Ludowej, Złoty Krzyż Zasługi
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
wraz z 68 pp, m.in. w bitwie nad Bzurą i obronie Warszawy; 27 IX 1939 - wzięty do niewoli niemieckiej w Warszawie i osadzony jako jeniec wojenny w obozie przejściowym w Wągrowcu (11 X 1939 - zwolniony jako obrońca Warszawy);
Data śmierci:
19 grudzień 1970
Miejsce śmierci:
Poznań
Obecne miejsce spoczynku:
Poznań, ul. Grunwaldzka, Cmentarz Komunalny nr 2 Junikowo, grób rodzinny
Lokalizacja grobu:
pole 19, rząd 22, miejsce 22
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Franciszek Chlebowski urodził się 25 września 1911 roku w mieście Pyzdry (powiat Słupca, województwo łódzkie; obecnie powiat wrzesiński, województwo wielkopolskie) jako syn robotnika Seweryna i Marianny z Biernatów małżonków Chlebowskich. Ukończył szkołę powszechną i zawodową, uzyskując zawód malarza. W okresie od 5 marca 1933 do 25 września 1934 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową w 68 pułku piechoty stacjonującym we Wrześni, w trakcie której awansował na stopień starszego strzelca, a następnie - po ukończeniu w okresie od 25 września 1933 do 23 marca 1934 roku z wynikiem bardzo dobrym kursu w 8 kompanii szkolnej szkoły podoficerskiej 68 pp - na stopień kaprala. Pozostając w wojsku w służbie nadterminowej, został przydzielony na stanowisko dowódcy drużyny strzelców 68 pp. Od 1 października 1935 do 29 lutego 1936 roku był słuchaczem IV Dywizyjnego Kursu Instruktorskiego 17 Dywizji Piechoty przy 70 pułku piechoty w Pleszewie, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym. W kampanii 1939 roku wziął udział jako podoficer w kompanii przeciwpancernej 68 pp. Walczył w bitwie nad Bzurą, następnie przedostał się do Warszawy i uczestniczył w jej obronie. Wzięty do niewoli niemieckiej, od 27 września do 11 października 1939 roku przebywał jako jeniec wojenny w obozie przejściowym zorganizowanym na terenie Fabryki Płatków Ziemniaczanych w Wągrowcu. Zwolniony na mocy zarządzenia okupacyjnych władz wojskowych z 7 października 1939 roku o zwalnianiu z obozów żołnierzy wziętych do niewoli w Warszawie, zgodnie z warunkami kapitulacji, powrócił do rodzinnych Pyzdr. W okresie okupacji w latach 1940-1944 pracował w niemieckiej firmie malarskiej w Poznaniu. W roku 1944 został wywieziony do przymusowego kopania okopów w miejscowości Zadzim pod Łodzią. 10 lutego 1945 roku został zmobilizowany przez Rejonową Komendę Uzupełnień Poznań Miasto do służby w Wojsku Polskim. Od 23 kwietnia 1945 do 10 lutego 1946 roku w stopniu plutonowego pełnił służbę na stanowisku drużynowego w Samodzielnej Kompanii Szkolnej ze składu 12 Dywizji Piechoty. Po okresowym zwolnieniu z powodów zdrowotnych z dniem 10 lutego 1947 roku powrócił do służby wojskowej, którą do lutego 1949 roku pełnił na stanowisku statystyka w Sekcji Poborów i Uzupełnień Dowództwa Okręgu Wojskowego Poznań (DOW III), od marca 1949 do października 1952 roku - jako pomocnik szefa sztabu 44 Batalionu Łączności ze składu 2 Korpusu Piechoty, a od listopada 1952 do listopada 1955 roku - jako dowódca plutonu 44 Batalionu Łączności ze składu 2 Korpusu Armijnego. W międzyczasie awansował na stopień sierżanta (1 maja 1947), podporucznika, wreszcie porucznika (16 czerwca 1955, rozkaz personalny Ministerstwa Obrony Narodowej nr 335). Z dniem 10 listopada 1955 roku na mocy rozkazu personalnego MON nr 774 z 7 października 1955 roku został przeniesiony do rezerwy. Po opuszczeniu wojska przez kilkanaście lat pracował na stanowisku mistrza lakierniczego w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Poznaniu, skąd wskutek długotrwałej choroby został zwolniony z dniem 2 czerwca 1969 roku. Zmarł 19 grudnia 1970 roku w Poznaniu.
