Szkoła podoficerów 17pal - 1936-1937
Służba w 17 pal mobilizacji w sierpniu 1939 r. do końca działań pułku
Odznaczenia:
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:
wraz z 17 pal
Data śmierci:
Miejsce śmierci:
Obecne miejsce spoczynku:
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Marian Brodziński urodził się 2 lipca 1914 r. w Sycewie, powiat Kolski. Jego rodzicami byli Wojciech i Joanna z domu Wojciechowska zamieszkali Lubstowie. Był jednym z pięciorga ich dzieci. Ukończył Publiczną Szkołę Powszechną w Hellenowie w powicie konińskim, a następnie przez cztery lata kształcił się Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Słupcy. W latach 1936 -1937 w ramach służby wojskowej ukończył szkołę podoficerską w 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie. Po służbie wojskowej wraca do pracy w leśnictwie. W sierpniu 1939 r. został powołany do służby wojskowej w 17 pal w dowództwie pułku na stanowisku podoficer zwiadowca – topograf. Niejawna mobilizacja została zarządzona w nocy z dnia 23 na 24 sierpnia 1939 roku. Już po godzinie 4.00 dnia 24 sierpnia zaczęli przybywać pierwsi rezerwiści. Uruchomiony w pułku aparat mobilizacyjny kierował rezerwistów przybywających do przewidzianych planem mobilizacyjnym pododdziałów.
Po 26 godzinach od zarządzenia mobilizacja została zgodnie z planem zakończona.
W sytuacji zagrożenia wojną, pułk przesunął się na wyznaczone pozycje bliżej zachodniej granicy Rzeczpospolitej, gdzie 1 września 1939 r. jednostkę artylerzysty Brodzińskiego zastał wybuch wojny. Lotnictwo niemieckie w godzinach popołudniowych 1 września dokonało pierwszego nalotu na Gniezno, Wrześnię i Miłosław. Bombardowania nie wyrządziły większych strat. Pułk wraz macierzystą 17 Dywizją Piechoty ze strefy przygranicznej przesunął się w rejon Kłodawy, gdzie otrzymał zadanie organizacji wsparcia ogniowego dla jednostek dywizji przewidzianych do wykonania zwrotu zaczepnego w ramach Grupy Operacyjnej Gen. E. Knoll-Kownackiego. Nad Bzurą Marian Brodziński przechodzi swój chrzest bojowy na wschód od Łęczycy. Poszczególne dywizjony pułku skuteczne zadawały ogromne straty jednostkom niemieckim, wspierając natarcie na Łęczycę, Górę Świętej Małgorzaty, na rubieżach Małachowice - Brachowice i Modlana – Celestynów. Ogólna sytuacja operacyjna spowodowała konieczność odejścia polskich dywizji na północny brzeg Bzury i podjęcie próby przebijania się ponownie przez Bzurę na północ od Sochaczewa i w rezultacie osiągniecie pozycji obronnych w Warszawie. W ramach działań na kierunku Puszczy Kampinoskiej Marian Brodziński organizując konny zwiad odcinka przeprawy został ostrzelany ogniem broni maszynowej przeciwnika w rejonie Brochowa koło Sochaczewa. Artylerzysta stracił swojego konia. Następnie rozbite siły polskie już w niejednorodnych strukturach podejmują próby przebicia się do nakazanego rejonu. Marian Brodziński działał w składzie 3 szwadronu 15 pułku ułanów poznańskich. W miejscowości Sieraków dołączył do spotkanych swoich przełożonych z artylerii. Brał udział w starciu w Niemcami pod Łomiankami. Został zraniony w głowę i nogę. Po zaopatrzeniu na miejscu walki, został przetransportowany do szpitala w Ożarowie, a następnie w Żyrardowie i Sieradzu. Niecałkowicie wyleczony został zwolniony ze szpitala w kwietniu 1940 r. Po powrocie do rodziny był wysiedlony, a w celu utrzymania rodziny (żona, czworo dzieci i matka) podjął prace jako nadzorca lasu i magazyniera w majątku Wierzbinek, pow. Radziejów. Zaangażował się w organizacje pomocy dla prześladowanej ludności polskiej, dlatego aby uniknąć poniesienia konsekwencji, w roku 1942 przeniósł się do Sompolna i zatrudnił się w tamtejszym Urzędzie Pocztowym. W czasie okupacji współpracował z istniejącymi na terenie zamieszkania komórkami ruchu oporu. Pomagał w przesyłaniu paczek dla osób wywiezionych na „roboty przymusowe” i przesiedlonych do Generalnej Guberni, wykorzystując nielegalne sposoby, co było przyczyna jego ucieczki i ukrywania się aż do wyzwolenia. Po zakończeniu drugiej wojny światowej organizował prace w już polskim Urzędzie pocztowym. W okresie późniejszym zajmował różne stanowiska w resorcie leśnictwa, łącząc pracę zawodową z działalnością społecznikowską.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Wielkopolanie w obronie ojczyzny 1939, Poznań 1980, z odręcznym przypisem nieznanego wnuka Mariana Brodzinskiego (str.39)
Wspomnienie osobiste Mariana Brodzinskiego, pt. "Mój wkład w walkę z faszyzmem", sporządzone we Włocławku 4.04.1975 r. z okazji 30 rocznicy zakończenia II Wojny Światowej
Uwagi:
Ostatnie zmiany: 2014-03-15 15:15:57 przez MjrWPanc |
Jeżeli chcesz uzupełnić lub zmienić dane wciśnij -
