Karta weterana

Rodzeństwo:	Bronisław (żonaty z Reginą hr. Łuniewską), Maria, Wanda, Zofia
Stan cywilny:	żonaty
Małżonek:	Zofia hr. Łuniewska (właścicielka majątku w Radogoszczy)
Dzieci:	Henryk, Jerzy Kazimierz (w okresie okupacji niemieckiej żołnierze plutonu 207 Zgrupowania "Żaglowiec" Armi Krajowej, ps. ps. "Beton" i "Świder", uczestnicy Powstania Warszawskiego)
Ostatni adres:

Narodowość:
Wykształcenie:	wyższe
Zawód:	oficer zawodowy

Wyznanie:
Tytuł naukowy:
Stanowisko:	kwatermistrz

Stosunek do służby wojskowej:	żołnierz, zawodowa służba wojskowa

Numer ewidencyjny:
Powiatowa Komenda Uzupełnień (PKU):
Rejonowa Komenda Uzupełnień (RKU):
Związek operacyjny:	Armia Poznań

Rodzaj broni lub służby:	Piechota
Stopień:	płk dypl.
Przydział na 1 września 1939:	Inne
Jednostka:	sztab Armii Poznań

Funkcja na 1 września 1939:	kwatermistrz armii
Przydział po 1 września 1939:	sztab Armii "Poznań"
Funkcja po 1 września 1939:	kwatermistrz armii

Przebieg służby wojskowej:
Odznaczenia:	Order Wojenny "Virtuti Militari" kl. V (Krzyż Srebrny), Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi
Wrzesień 1939 - szlak bojowy:	wraz ze sztabem Armii "Poznań", m.in. w bitwie nad Bzurą, bojach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej i obronie Warszawy; 21 IX - ranny w Burakowie od ognia artylerii niemieckiej; 28 IX - po kapitulacji stolicy wzięty do niewoli niemieckiej

Data śmierci:	15 marzec 1949
Miejsce śmierci:	Wrocław
Obecne miejsce spoczynku:	Warszawa, ul. Powązkowska, Cmentarz Wojskowy
Lokalizacja grobu:	prochy weterana przeniesiono do grobu jego syna Henryka
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:

Życiorys:	Bolesław Stanisław Borkowski urodził się 24 marca 1896 roku jako syn Kazimierza i Bronisławy z Czyżewskich (?). Po ukończeniu szkoły średniej studiował w Zurychu, gdzie należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, otrzymując przydział do 12 kompanii 2 pułku piechoty, w szeregach której uczestniczył w kampanii karpackiej. W grudniu 1914 roku został ranny, a następnie przebywał na leczeniu w szpitalu w Wiedniu. Po ukończeniu szkoły podchorążych Legionów Polskich przeniesiono go do 10 kompanii. Z dniem 1 maja 1916 roku otrzymał awans na stopień chorążego piechoty. Wiosną 1917 roku pełnił służbę w Krajowym Inspektoracie Zaciągu. Podczas tzw. kryzysu przysięgowego został 19 lipca 1917 roku zwolniony z Legionów Polskich, a następnie internowany przez Niemców w obozie w Beniaminowie. Po uwolnieniu podjął od 1 listopada 1918 roku służbę w Wojsku Polskim. Dnia 15 listopada 1918 roku otrzymał promocję na stopień podporucznika służby stałej piechoty. W latach 1919-1920 wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu został zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Następnie służył na stanowisku kierownika referatu Oddziału I Sztabu Generalnego. Dnia 1 lipca 1923 roku został awansowany na stopień majora służby stałej piechoty, po czym otrzymał przydział do 64 pułku piechoty. Od 15 października 1924 do października 1925 roku uczestniczył w IV kursie doszkalającym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Po jego ukończeniu służył w m.in. w Oddziale I Sztabu Głównego. Dnia 1 stycznia 1930 roku mianowano go na stopień podpułkownika dyplomowanego. W latach 1933-1934 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 40 pułku piechoty we Lwowie, skąd przeniesiono go na stanowisko dowódcy 21 pułku piechoty w Warszawie, które sprawował do jesieni roku 1938. Od października 1938 do marca 1939 roku uczestniczył w kursie doszkalającym dla oficerów dyplomowanych przewidywanych na stanowiska szefów sztabów lub kwatermistrzów armii. Dnia 19 marca 1939 roku otrzymał awans na stopień pułkownika dyplomowanego, zaś od 23 marca 1939 roku służył na stanowisku kwatermistrza Armii "Poznań". Tą samą funkcję pełnił również w wojnie obronnej Polski 1939 roku. Brał udział w walkach nad Bzurą oraz w bojach odwrotowych w Puszczy Kampinoskiej. Mimo rany od ognia artylerii niemieckiej, którą odniósł w dniu 21 września w Burakowie, zdołał przedostać się do oblężonej Warszawy, a następnie uczestniczył w jej obronie. Po kapitulacji stolicy w dniu 28 września 1939 roku trafił do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozach jenieckich, m.in. w Oflagu XII A Hadamar. Wrócił do kraju. Zmarł 15 marca 1949 roku we Wrocławiu.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:	Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 463. Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, wyd. V popr. i uzup., Warszawa 1985, s. 242, 344. Archiwum rodzinne / rodzinna tradycja (Cezary Nowakowski, cioteczny wnuk weterana). Borkowski Bolesław Stanisław - , płk dypl., oprac. T. Łaszczewski, GENEALOGIA. Stankiewicze z przyjaciółmi, http://www.stankiewicze.com/index.php?kat=34&sub=562 [dostęp: 10 stycznia 2012]. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie, Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu, http://archiwum.muzeumkolobrzeg.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=728:ktokolwiek-widzia-ktokolwiek-wie&catid=1:aktualnoci&Itemid=5 [dostęp: 3 listopada 2014].
Uwagi: