wraz z 7 psk, m.in. w bitwie nad Bzurą; 11 IX - ranny
Data śmierci:
marzec 1965
Miejsce śmierci:
Genewa (Szwajcaria)
Obecne miejsce spoczynku:
Lokalizacja grobu:
Upamiętniony:
Forma upamiętnienia:
Życiorys:
Zdzisław Antoni Baranowski urodził się 23 sierpnia 1898 roku w Gorzyczkach w województwie poznańskim jako syn Stanisława i Zofii z Filipowskich. Dorastał w patriotycznej atmosferze. W wieku 13 lat jako uczeń gimnazjum dla chłopców w Kępnie wstąpił do Towarzystwa Tomasza Zana. Ta tajna organizacja zajmowała się nauczaniem języka polskiego, historii Polski, a także krzewiła patriotyczne postawy wśród młodzieży. Dzięki metodom stosowanym w tej organizacji, która celowo obniżała stan zdrowia chłopców w wieku przedpoborowym, uniknął wcielenia do armii niemieckiej. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego spełnił swoje życiowe marzenie zostania polskim ułanem. W styczniu 1919 roku jako ochotnik wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich, który w sierpniu 1919 roku przemianowano na 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Wraz z tymże oddziałem wiosną 1920 roku uczestniczył w wyprawie kijowskiej w czasie wojny polsko-bolszewickiej. W roku 1923 został powołany do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII, co biorąc pod uwagę jego młody wiek, było to sporym wyróżnieniem. Pełnił funkcję adiutanta między innymi generałów Kazimierza Raszewskiego, Edmunda Hausera i Kazimierza Sosnkowskiego. Po zamachu majowym 1926 roku powrócił do macierzystej jednostki. Ze względów politycznych jego kariera wojskowa zwolniła tempo. Dnia 29 lipca 1935 został awansowany na stopień rotmistrza. W 1937 roku został oddelegowany do szkolenia kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza. Przebywał w garnizonie KOP "Nowe Święciany" (dzisiejsza Litwa) oraz posterunku KOP "Podświle" (dzisiejsza Białoruś). W sierpniu 1939 roku otrzymał przydział mobilizacyjny do 7 Pułku Strzelców Konnych ze składu Wielkopolskiej Brygady Kawalerii armii "Poznań". Wrzesień 1939 roku zastał go na stanowisku dowódcy 4 szwadronu 7 psk. Przeszedł szlak bojowy pułku do 11 września, kiedy został ranny pod Wolą Zbrożkową w trakcie bitwy nad Bzurą. Za udział w kampanii 1939 roku odznaczono go Krzyżem Walecznych. Wzięty do niewoli niemieckiej, resztę II wojny światowej spędził w obozach jenieckich, w których pogłębił wiedzę hipologiczną. Po kapitulacji Niemiec znalazł się w amerykańskiej strefie okupacyjnej. Nowe władze skierowały go do Schonbecken, gdzie znajdowały się zrabowane konie z polskich stadnin w Racocie i Białej Podlaskiej, z zadaniem doprowadzenia ich do należytej kondycji i odesłania do Polski. Po opuszczeniu Niemiec szukał pracy jako instruktor jazdy w Anglii i Hiszpanii, jednak dopiero praca w słynnej szwajcarskiej szkole jazdy klasycznej "Manege de Geneve" spełniła jego ambicje. W tym okresie powstał słownik hipologiczny jego autorstwa pt. "The International Horseman’s Dictionary". Zmarł w marcu 1965 roku w Genewie.
Wspomnienia / relacje:
Historia pochówku:
Źródła:
Szacherski Z., Wierni przysiędze, Warszawa 1966, s. 321.
Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, Poznań 1982, s. 489.
