Личная карточка

Wyżej wymienione fakty można przyjąć do wiadomości przy założeniu istnienia dwóch żołnierzy o tych samych personaliach i to do tego w tej samej jednostce tj. 56 pp. Jeżeli było inaczej, to nie można przekazywać takich, wykluczających się informacji. Gdzie Solca Mała, a gdzie Tum? Kto spoczywa na cmentarzu w Tumie, a kto w Kobylinie? Jakim sposobem doczesne szczątki poległego żołnierza z innej jednostki zostały pochowane w Solcy Małej u boku przyjaciela plut. pchor. Stefana Świderskiego? Walki o Tum toczyły się w dniu 9 IX 1939 roku - Przemysław Dymek monografia 25 DP str.69-71. Natomiast w okolicy Solcy Małej zmagał się z Niemcami 60 pp, ale w dniach 11 i 12 września - Przemysław Dymek monografia 60 pp str. 24-26. Źródeł powstałych rozbieżności należy moim zdaniem upatrywać w książce "Bohaterowie Bitwy na Bzurą w naszej pamięci", której autorzy pozwalają sobie na bezzasadne konfabulacje - tworząc tym sposobem relacje znacząco rozmijające się z rzeczywistymi wydarzeniami, niepotrzebnie wprowadzając zbędny chaos i zamieszanie.

dodany przez: Ivo, 2013-02-26

Sprzeczności dotyczące miejsc śmierci i obecnego spoczynku żołnierzy Września 1939 r. mają głębsze podłoże i są najczęściej pochodną okoliczności pierwotnych pochówków, pierwszych zorganizowanych ekshumacji prowadzonych pod nadzorem okupanta hitlerowskiego czy małego zainteresowania powojennych władz polskich ustalaniem danych osobowych i wojennych losów pochowanych żołnierzy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Trudno oskarżać o wprowadzanie zamieszania płk. prof. dr. hab. Gerwazego Świderskiego, który we wrześniu 1939 r. służył jako dowódca 769 kolumny sanitarnej armii „Poznań” i jeszcze jesienią tego roku dokonał ekshumacji swojego rodzonego brata Stefana i szkolnego kolegi Leona Roszki. To właśnie G. Świderski - co zresztą wynika z opisu bibliograficznego - jest jedynym autorem artykułu opublikowanego w pracy zbiorowej „Bohaterowie Bitwy nad Bzurą w naszej pamięci”, zredagowanego w oparciu o zebrane często jeszcze w 1939 r. relacje naocznych świadków. Sprawy poległych figurujących w dwóch lub większej liczbie miejsc spoczynku należy wyjaśniać na poziomie odpowiednich komórek urzędów wojewódzkich, które prowadzą wojewódzkie ewidencje pochowanych w grobach wojennych. Jest to jeden ze strategicznych celów niniejszego projektu.

dodany przez: redakcja, 2013-02-27

Nikogo nie oskarżam, zwracam jedynie uwagę na rażące rozbieżności. Myślę, że podstawowym problemem w cytowanej książce jest przeplatanie się rzeczywistych wydarzeń z tymi domniemanymi, a wystarczy zerknąć na moment do licznych opracowań historycznych. Czas i ludzka pamięć zatarły granice do tego stopnia, że nieobeznany z tematem czytelnik nie potrafi rozpoznać ewidentnych pomyłek i nadinterpretacji. Zastanawiający jest Wasz komentarz - jakoby profesor Gerwazy Świderski był dowódcą 769 kolumny sanitarnej. Osobiście przeczytałem więcej niż nagłówek rozdziału i odnoszę wrażenie, że ktoś pragnie włożyć w usta Pana profesora słowa, których Ten nigdy nie wypowiedział, a wystarczy tylko czytać tekst ze zrozumieniem. Redaktor wydania formułując tytuł rozdziału, podszedł do zagadnienia bardzo ogólnikowo - tymczasem w treści Pan Gerwazy Świderski jasno określa funkcję i zakres przydzielonych obowiązków. Dowódcą kolumny był kpt. Mieczysław Maciejewski, od którego otrzymał rozkaz zorganizowania batalionowego punktu opatrunkowego. Do dyspozycji otrzymał 5 wozów z konnej kompanii taborowej i polecenie „zorganizowania” niezbędnego wyposażenia z częściowo ewakuowanych szpitali oraz aptek. W całym rozdziale z ust Pana profesora ani razu nie pada stwierdzenie jakoby był On dowódcą kolumny sanitarnej Nr 769. Padają natomiast słowa - nasza kolumna, nasz punkt medyczny, nasz kapitan, mój dowódca. Nawet glejt wydany przez kpt. Steina stwierdza w pierwszych słowach, że Pan Gerwazy był jedynie członkiem kolumny Nr 769 i po spełnieniu swego obowiązku wraca do rodzinnego miasta. Swoją drogą należy przyznać, że Pan Profesor był wówczas i z tego co wiem Jest po dzień dzisiejszy człowiekiem energicznym i zaradnym. Bardzo szybko bowiem odnalazł brata i otrzymał niezbędne dokumenty zezwalające na ekshumację - przypomnę w tym miejscu, że 17 X 1939 roku rządy na terenie naszego kraju sprawowały niemieckie władze okupacyjne, konkretnie zaś ich siły zbrojne. Cywilne władze okupacyjne przejęły rządzenie od wojska dopiero po 25 października. Przemieszczanie się bez stosownego pozwolenia było bardzo ryzykowne i w wielu przypadkach miało tragiczny finał.

dodany przez: Ivo, 2013-03-01

Nikogo nie oskarżam, zwracam jedynie uwagę na rażące rozbieżności. Myślę, że podstawowym problemem w cytowanej książce jest przeplatanie się rzeczywistych wydarzeń z tymi domniemanymi, a wystarczy zerknąć na moment do licznych opracowań historycznych. Czas i ludzka pamięć zatarły granice do tego stopnia, że nieobeznany z tematem czytelnik nie potrafi rozpoznać ewidentnych pomyłek i nadinterpretacji. Zastanawiający jest Wasz komentarz - jakoby profesor Gerwazy Świderski był dowódcą 769 kolumny sanitarnej. Osobiście przeczytałem więcej niż nagłówek rozdziału i odnoszę wrażenie, że ktoś pragnie włożyć w usta Pana profesora słowa, których Ten nigdy nie wypowiedział, a wystarczy tylko czytać tekst ze zrozumieniem. Redaktor wydania formułując tytuł rozdziału, podszedł do zagadnienia bardzo ogólnikowo - tymczasem w treści Pan Gerwazy Świderski jasno określa funkcję i zakres przydzielonych obowiązków. Dowódcą kolumny był kpt. Mieczysław Maciejewski, od którego otrzymał rozkaz zorganizowania batalionowego punktu opatrunkowego. Do dyspozycji otrzymał 5 wozów z konnej kompanii taborowej i polecenie „zorganizowania” niezbędnego wyposażenia z częściowo ewakuowanych szpitali oraz aptek. W całym rozdziale z ust Pana profesora ani razu nie pada stwierdzenie jakoby był On dowódcą kolumny sanitarnej Nr 769. Padają natomiast słowa - nasza kolumna, nasz punkt medyczny, nasz kapitan, mój dowódca. Nawet glejt wydany przez kpt. Steina stwierdza w pierwszych słowach, że Pan Gerwazy był jedynie członkiem kolumny Nr 769 i po spełnieniu swego obowiązku wraca do rodzinnego miasta. Swoją drogą należy przyznać, że Pan Profesor był wówczas i z tego co wiem Jest po dzień dzisiejszy człowiekiem energicznym i zaradnym. Bardzo szybko bowiem odnalazł brata i otrzymał niezbędne dokumenty zezwalające na ekshumację - przypomnę w tym miejscu, że 17 X 1939 roku rządy na terenie naszego kraju sprawowały niemieckie władze okupacyjne, konkretnie zaś ich siły zbrojne. Cywilne władze okupacyjne przejęły rządzenie od wojska dopiero po 25 października. Przemieszczanie się bez stosownego pozwolenia było bardzo ryzykowne i w wielu przypadkach miało tragiczny finał.

dodany przez: Ivo, 2013-03-01